مـــهر خـوبان دل و دیــن از همه بـی پروا برد     

                      رخ شــــطرنج نبرد آنــــچه رخ زیبا بـــــرد

 تو مـــپندار که مجنون سَرِ خود مجنون گـشت     

                         از ســمک تا به سماکش کِشش لیـــلی بــرد

  من به ســرچــشمه خورشید نه خود بـردم راه  

 ذره ای بــــــودم و مــهر تو مـــرا بالا بـــرد

من خسی بی ســر و پایم که به سیل افــــتادم      

   او که مـی رفـــــــت مرا هم به دل دریا بـرد

 جام صهبا ز کــجا بـود؟ مگر دســت کــی بود      

   که به یک جلوه دل و دین ز همه یک جا برد

 خم ابــــروی تو بود و کــف میــــنوی تو بود        

      که دریـــــن بزم بـــگردید و دل شیدا بـرد

خودت آموختی ام مهر و خودت سوخـــتی ام     

     با برافروخـــــته رویی که قرار از ما بــــرد

همه یاران به ســـــر راه تـــو بودیم ولــی        

       غــــم روی تو مرا دید و ز مــن یــغما بــرد  

همه دل باخته بودیم و پریشان که غمت          

    همه را پشت ســر انداخت مرا تنــها برد 

                                                     علامه طباطبایی  ( ره )